Ik heb een rare gewoonte, die begin jaren ’90 is ontstaan: in ieder land waar ik op vakantie ga, neem ik muziek van de plaatselijke populaire (bij voorkeur rock) artiesten mee. Souvenirs. Zo heb ik nog ergens een cassettebandje met afgrijselijke Poolse covers van Rolling Stones-songs, gekocht voor een paar duppies bij een kiosk op de grensovergang. Of wat te denken van een lp met snoeiharde Tsjechische heavy metal, voor destijds omgerekend 70 cent gevist uit een winkelwagentje met uitverkoopjes… Zelfs in Luxemburg is het me gelukt! 

Dus toen kon in 2003 de aankoop van Zwitserse muziek natuurlijk niet uitblijven. Nu wilde ik niet thuiskomen met een jodel-cd of Schwiizer örgeli, ik zocht iets stevigers. In het dorpje St. Niklaus was een klein cd-winkeltje annex kiosk. Ik vroeg de jongen achter de toonbank welke Zwitserse rockbands hij me kon aanbevelen. Hij gaf me de cd Human Zoo van de band Gotthard mee. 

De eerste luisterbeurt kon me nog niet echt overtuigen, deze band klonk vooral als een kopie van Bon Jovi. Goeie songs, maar erg ‘glad’. Toch liet de muziek me niet los, zeker niet toen ik een jaar later bij de Mediamarkt in Basel nog een paar oudere cd’s van ze kocht. Dat bleek een stuk steviger dan het recentere werk.
Ik was om!

Helemaal bijzonder werd het toen bleek dat Gotthard in 2005 in mijn eigen Zaandam zou optreden! Ik wist inmiddels dat ze over de hele wereld voor volle stadions en concerthallen speelden, dus de verwachtingen waren hoog gespannen. De verbazing was dus groot toen er in De Kade in Zaandam slechts dertig mensen waren komen opdagen! Iedereen kon vooraan staan… Het maakte Gotthard niet uit, die voelden zich niet te groot. Ze zetten een geweldige show neer en er was extra veel interactie met het publiek. 

Toen zanger Steve Lee in 2010 plotseling om het leven kwam bij een motorongeluk, leek het het einde van de band. Maar niets bleek minder waar. Na een jaar keerde Gotthard terug met de nieuwe Zwitsers-Australische zanger Nic Maeder, die naadloos in de Sound van de band paste en moeiteloos de erfenis van Steve Lee kon voortzetten. 


En nu, in 2017, bestaat de band 25 jaar. Reden om ze nog eens op te zoeken, ditmaal in hun eigen land. En daar stonden we dan afgelopen zaterdag in de Samsung Halle in Zürich. Ditmaal wél helemaal uitverkocht. Zaandam, eat your heart out! ‘Rock Monsters of Switzerland’ was de veelbelovende titel. Niet alleen headliner Gotthard, maar ook de Zwitserse legendes van Krokus en het voorprogramma Shakra (nee, niet Shakira, maar Shakra!) Een daverende rockshow van drie bands, met als hoogtepunt de drie toegiften waarin Gotthard en Krokus samen op het podium stonden. Maar het moet gezegd: 5,5 (vijf-en-een-half!) uur staan op een betonnen vloer is best een beproeving.   


Ik las onlangs een nogal negatieve Nederlandse recensie van het nieuwe album Silver. De journalist vergeleek Gotthard daarin met de fictieve rockband Spinal Tap uit de film This Is Spinal Tap. Deze film is een komische uitvergroting alle clichés rondom een rockband waar alles fout gaat en waar bij ieder concert op mysterieuze wijze drummers verdwijnen. Hoewel de recensie totaal onredelijk en ongefundeerd was, was er wel één opmerkelijke overeenkomst: ook bij Gotthard was de drummer afgelopen zaterdag ook vrij plotseling verdwenen, niet mysterieus, maar vanwege gezondheidsproblemen. Zijn plek werd zeer verdienstelijk ingenomen door de drummer van de Duitse rockband Helloween.