“Dat is nou het Zwarte Woud, Sander”, zei mijn vader toen we eind jaren ’80 in de slaaptrein op weg waren naar Zwitserland. Daar zag ik door het raam van de trein, aan de horizon een paar bergen opdoemen in het ochtendgrijs. De eerste bergen die ik in mijn leven zag! Nou ja, bergen is misschien een groot woord. Het zijn nog heuvels hier, ter hoogte van Freiburg. Maar voor iemand die nooit hoger was geweest dan de veertiende verdieping van de flat (en dat was al hoog!), maakte dit zeker indruk!

De ‘bergen’ tussen Offenburg en Freiburg’

 

Het Zwarte Woud’. De naam prikkelt de fantasie van ieder kind: donkere bossen, mistig, schimmig, regen… een beetje eng. De Duitsers hebben er een mooi woord voor: unheimisch!

Ook bij mij is die fantasie altijd gebleven. Benieuwd hoe het er nu werkelijk is, heb ik – ruim 28 jaar na die eerste kennismaking – besloten om er eens een vakantie door te brengen. Nee, dit jaar niet naar Zwitserland. We hebben besloten om nu eens vóór Basel af te slaan en ter hoogte van Freiburg im Breisgau het Schwarzwald in te duiken om te kijken wat hier te beleven is.

(Overigens ligt Basel hier maar 70 kilometer vandaan en een uitstapje naar Zwitserland ligt dus wel in het verschiet!)(Foto: www.myheimat.de)

 

Het valt ons tot nu toe niet tegen. Met de trein gaat het vanaf station Freiburg via de ‘onheilspellende’ Höllentalbahn (het ‘Helledal’) steil bergop. Hoewel niet zo hoog als de Zwitserse Alpenbahnen, doet deze spoorlijn qua landschap en steilheid er niet veel voor onder. Onderweg kom je langs stations met klinkende namen als Kirchzarten, Hinterzarten, Hirschsprung (niet meer in gebruik) en de allermooiste: ‘Himmelreich’. Dat geeft dan weer een beetje moed in het Helledal!Bahnhof Titisee

 

Eenmaal aangekomen in Titisee, blijkt het Zwarte Woud lang niet zo donker en unheimisch als ik mij in mijn kinderfantasiën had voorgesteld. Zelfs met het naargeestige herfstweer voelt het hier heel vertrouwd. Okee, Titisee is barst uit z’n voegen van het toerisme en je kijkt je ogen uit in de vele souvenirshops… maar dat biedt weer voldoende voer voor een volgende blog!