Afgelopen najaar heb ik met de nodige weemoed een blog geschreven over het verdwijnen van de nachttrein naar Zwitserland. Nu is het dan zover… de nachttrein is opgeheven; voor een treinreis naar Basel zijn we nu aangewezen op de veel minder spannende ICE. Toch heeft het reizen met de ICE ook wel iets.


Spannend is altijd de rijtuigindeling. Ieder rijtuig heeft een eigen nummer, dat op een digitaal display aan de buiten- en binnenzijde wordt getoond. Daarnaast is er ook nog eens een bord op het perron waarop de indeling staat aangegeven, zodat je als zenuwachtige reiziger precies weet waar je moet gaan staan. Een kind kan de was doen, wat kan er fout gaan? Genoeg! Zoals ook vanmorgen. Ons rijtuig, nummer 21, stond ver buiten de overkapping, helemaal aan het einde van het perron. Dat betekende dus een flink stuk door de regen, met twee koffers, twee rugzakken een tas met broodjes en twee koppen koffie, waarvan de helft over de beker heen klotste tijdens het lopen… Maar goed, we hebben het gered, we zitten. Dan een omroepbericht: “Meine Damen und Herren…”  Dan weet je al: foute boel! De volgorde van de rijtuigen was veranderd precies op het moment dat wij de trein in waren gestapt; wagen 21 werd ineens 31… Kleine moeite met zo’n digitale display, maar grote paniek in de trein, want ineens had de trein geen rijtuig 21 meer… Uiteindelijk werd een nieuw treinstel aangekoppeld, dus het was weer paniek om niks. Maar het betekende wel nógmaals door de regen over het perron, nógmaals met dezelfde koffers, rugzakken, tas met broodjes door de regen. En nógmaals de steeds kouder wordende en de zich steeds verder over de vingers verspreidende koffie…


Maar als je dan eenmaal zit, is het reizen met de ICE best comfortabel. Leuk is het gratis ‘Reiseplan’ dat je uitgedeeld krijgt. Een boekje voor de echte liefhebbers… Per station, waar de ICE stopt, worden alle aansluitende treinen opgesomd.

Handig. Zo weet je bijvoorbeeld dat je in Karslruhe aansluiting hebt op de S-Bahn naar plaatsen met klinkende namen als Rastatt, Gaggenau, Schönmünzach en Eutingen im Gäu. In deze tijd van internet en WiFi – sinds kort ook standaard in de treinen aanwezig – zijn dergelijke papieren Fahrpläne misschien een tikkeltje overbodig, maar tijdens zo’n treinreis van 6 uur ben je blij dat je wat lectuur om handen hebt!

Een paar jaar geleden zag ik op de Duitse televisie een fascinerende documentaire over de verschillende soorten spoorwegliefhebbers. Being one of them, heb ik mijn ogen uitgekeken. Een van de geportretteerden verzamelde de eerder genoemde boekjes, de Reisepläne uit de Duitse Euro- en Intercity’s. Hij ging er speciaal voor naar het station en probeerde in de korte tijd dat de trein stil stond spring hij de trein in en probeerde hij snel een exemplaar van het Reiseplan mee te grissen. Spannend! Live your life to the edge!


Resultaat: kasten vol met stapels van deze dienstregelingen. Zijn pronkstuk? Een reiseplan uit een paar jaar eerder verongelukte ICE-trein. Een vreemde hobby? Best wel! Helemaal sporen deed hij dan  ook niet en tikkeltje macaber was het wel!


Maar het leukste van de ICE is misschien nog wel de snelheid. Na Keulen geht’s los… over de Neubaustrecke (een kaarsrechte betonnen racebaan voor hogesnelheidstreinen) gaat het gas erop. Vol spanning kijk je naar het display boven het gangpad… 302 km/h geeft dat op een gegeven moment aan. Je voelt het niet, maar als je naar buiten kijkt, lijken de auto’s op de naastgelegen Autobahn stil te staan, terwijl die automobilisten er in werkelijkheid ook geen kinderachtige snelheid op nahouden…

Ik word trouwens wel bloednerveus van datzelfde display. “Haben Sie nichts vergessen?”, wordt er bij ieder station aan de uitstappers gevraagd. En dat is nou nét niet de vraag die je mij niet moet stellen als ik me er net gisteravond na veel zuchten en peinzen bij heb neergelegd “dat we écht alles hebben” en “dat we het anders daar wel kopen…”